Անձրև, հեղինակ՝ Լևոն Խեչոյան
Բաժանումներից հետո իրերը կամ ինչ-որ երևույթներ կամ էլ հիշողոթյունները՝ գլխումդ, որոնք երբեք չես ուզում ջնջել, հիշեցնում են ամեն ինչ։ Փախչում ես՝ մոռանալու համար կատարվածը, հետևում են քեզ, գտնում տեղդ ու հիշեցնում ամեն ինչ։
Գյուղը՝ քաղաքի համեմատ փոքր տարածք, որտեղ բոլորն իրար գիտեն, ճանաչում են ու միմյանց պատմություններից լավ տեղյակ են, կարող են փողոցում գոռալով խոսել իրար հետ՝ առանց միմյանց մոտիկանալու, դե, օրինակ՝ ճանապարհները տարբեր ուղղություններով են, բայց նրանց դա չի խանգարում իրար հետ խոսել։
Գյուղի մռայլ օրերն ու անձրևները համապատասխան էին Մելիքի հոգու գույներին։ Այնուամենայնիվ, Մելիքը, կոտրված սրտով ու ցավն իր ներսում փորձեց շարունակել կյանքն ու ստեղծեց ընտանիք, հեռու բոլորից ու իր չստացված սիրուն մոռանալով։ Քաղաք են գալիս, ու քաղաքի աժիոտաժին հարմարվելուն պետք են տարիներ։ Կինը՝ Նինելը, ուրախ էր, մտածում էր, որ վերջ, քաղաք գալով՝ լիովին կմոռանա այն աղջկան, բայց, մի՞թե մոռանալն այդքան հեշտ է, քաղաքում անձրև չի՞ գալու, անձրևը, որ այդքան հիշեցնում էր ամեն ինչ։
Կյանքի հաջորդ վայրկյանը գուշակելը այդքան էլ հեշտ բան չէ։ Մենք չգիտենք՝ ինչ է լինելու մեզ հետ վաղը կամ մի քանի րոպե հետո, բայց շարունակում ենք ապրել այնպես, ինչպես ապրել ենք։ Մելիքն իր ականջին հասած կանչերից թեքվում է, որ փնտրի՝ ով էր, բայց դեռ չէր հասկացել, որ արդեն քաղաքում էր ու ինչքան էլ ուզեր, մեկ է, չէր կարողանա բոլորին ճանաչել ու հասկանալ՝ մեկն իրեն ինչու գոռաց։ Մտածեց՝ իրեն են կանչում, կամ էլ իմ բերած օրինակով՝ հետարքրքությունից դրդված թեքվեց, որ պարզի՝ ով էր, բայց մոռացել էր, որ մեքենաները մայրաքաղաքում քառակի անգամ շատ են, քան Ախալքալակում և գլուխը դուրս հանելիս կամ մի կողմ շարժվելիս պետք էր տասն անգամ չափել, մեկ անգամ կտրել։
Բաժանումներից հետո իրերը կամ ինչ-որ երևույթներ կամ էլ հիշողոթյունները՝ գլխումդ, որոնք երբեք չես ուզում ջնջել, հիշեցնում են ամեն ինչ։ Փախչում ես՝ մոռանալու համար կատարվածը, հետևում են քեզ, գտնում տեղդ ու հիշեցնում ամեն ինչ։
Գյուղը՝ քաղաքի համեմատ փոքր տարածք, որտեղ բոլորն իրար գիտեն, ճանաչում են ու միմյանց պատմություններից լավ տեղյակ են, կարող են փողոցում գոռալով խոսել իրար հետ՝ առանց միմյանց մոտիկանալու, դե, օրինակ՝ ճանապարհները տարբեր ուղղություններով են, բայց նրանց դա չի խանգարում իրար հետ խոսել։
Գյուղի մռայլ օրերն ու անձրևները համապատասխան էին Մելիքի հոգու գույներին։ Այնուամենայնիվ, Մելիքը, կոտրված սրտով ու ցավն իր ներսում փորձեց շարունակել կյանքն ու ստեղծեց ընտանիք, հեռու բոլորից ու իր չստացված սիրուն մոռանալով։ Քաղաք են գալիս, ու քաղաքի աժիոտաժին հարմարվելուն պետք են տարիներ։ Կինը՝ Նինելը, ուրախ էր, մտածում էր, որ վերջ, քաղաք գալով՝ լիովին կմոռանա այն աղջկան, բայց, մի՞թե մոռանալն այդքան հեշտ է, քաղաքում անձրև չի՞ գալու, անձրևը, որ այդքան հիշեցնում էր ամեն ինչ։
Կյանքի հաջորդ վայրկյանը գուշակելը այդքան էլ հեշտ բան չէ։ Մենք չգիտենք՝ ինչ է լինելու մեզ հետ վաղը կամ մի քանի րոպե հետո, բայց շարունակում ենք ապրել այնպես, ինչպես ապրել ենք։ Մելիքն իր ականջին հասած կանչերից թեքվում է, որ փնտրի՝ ով էր, բայց դեռ չէր հասկացել, որ արդեն քաղաքում էր ու ինչքան էլ ուզեր, մեկ է, չէր կարողանա բոլորին ճանաչել ու հասկանալ՝ մեկն իրեն ինչու գոռաց։ Մտածեց՝ իրեն են կանչում, կամ էլ իմ բերած օրինակով՝ հետարքրքությունից դրդված թեքվեց, որ պարզի՝ ով էր, բայց մոռացել էր, որ մեքենաները մայրաքաղաքում քառակի անգամ շատ են, քան Ախալքալակում և գլուխը դուրս հանելիս կամ մի կողմ շարժվելիս պետք էր տասն անգամ չափել, մեկ անգամ կտրել։
No comments:
Post a Comment