Հայոց հնագույն մայրաքաղաքը

Ժայռոտ ու բուսականությամբ հարուստ բլուր էր: Արամայիսը այդ բլրում շատ է եղել: Երբ դեռ իր հայրը ողջ էր: Իր հոր՝ Արամանյակի գործի բերումով նա հաճախ էր անցնում այդ կողմերով:  Նա այդտեղից զննում էր տեղանքը: Ու մտածում, թե որքան շինաքար կար և որ իսկական ամրոց կառուցելու տեղ է: Արամայակը իր մահից հետո երկիրը հանձնեց իր որդուն:  Մի քանի տղամրդկանց հետ նա հաղթահարում է սարալանջի թեքությունը: Բլուրը սրագագաթ չէ:  Ամենաբարձր ժայռը Արամայիսի ոտքի տակ է: Այդտեղից բացվում է հրաշք տեսարան:  Ինքը բլրի վրա ապարանք կկառուցի, Հայք երկրի մարդկանց կհավաքի շուրջը ու այնտեղից կիշխի իր ընդարձակ աշխարհը: Գետից կարելի է առուներ հանել, ափերին մրգատու այգիներ գցել, մարդկանց լավ կյանք ընձեռնել:  Արամայիսը հրամայեց, որ հաջորդ օրը սուրհանդակներ գնան Հայք երկրի տարբեր կողմերը և շինարարներ ու քարգործվարպետներ բերեն: և հաձորդ օրը սուրհանդակները իրենց գործը արեցին:  Շուտով բլրի շուրջը գեղեցիկ շինհրապարակի վերածվեց: Հարյուրավոր մարդիկ աշխատում էին այնտեղ: Նա միայն թողել էր Արամանյակ լեռան և Արագածոտնի հարուստ շեները և ընտանիքով բնակվում էր այդտեղ:  Վաղ առավոտյան նա դուրս էր գալիս իր վրանից և հետևում աշխատանքի ընթացքին և ինքն էլ բանվորների հետ քարեր գլորում, օգնում ու աշխատում էր: Նա ասում էր, որ իր անունը կրող քաղաքը պետք է նաև կրի իր ձեռքի դրոշմը:   Մի քանի տարի և քաղաքը կանգուն էր, ուներ հրաշալի կառույցներ, ապարանքներ, ուղիղ փողոցներ: Բլրի չորս կողմը ծաղկանոցներ ու բուրաստաններ դարձրին: Քաղաքը անվանվեց Արմավիր: Այդպես հիմնվեց հայող առաջին մայրաքաղաքը: Միայն այն ժամանակ, երբ տեսավ իր ամենաուժեղ մրցորդին՝ Արտաշատին:  Շատ դարեր հետո Արմավիր անունը փոխարինվեց Հոկտեմբերյանով: