Հողի բույրը

Երեք ջերմ ընկեր, երեք երաժիշտ, երեք տարագիր թողել էին իրենց հարենիքը: Նրանք ամեն օր երգում էին օտարների համար , որ մի կում գինի ու հաց վաստակ էին: Նրանց ավագը կույր ու ծեր մարդ է:
Մյուս երկու երիտասարդները արդեն հայրենիքի կարոտից ծերացել էին:
 Մի օր այդ երկրի նախագահը իմանում է այդ երաժիշտների մասին և հրավիրում է իր ամրոց, որպեսզի երգեն ու ուրախացնեն թագավորին: Նրանք սիրով գնում են, երգում են թագավորի համար: Նրանց երգերի մեջ տխրություն կար, հայրենիքի կարոտը խեղդում է նարնց: Նրանց երգերի մեջ ուրախություն չկար: Մի օր թագավորը հրամայում է, որ հեռանան իր երկրից և եթե մինչև այդ օրվա ավարտը չհեռանան երեքի գլուխն էլ կտրելու է: Երեք երաժիշտ ընկերները վախենում են ու իրենց ձիերը հեծնում ու փորձում են գտնենք իրենց հայրենիքի ճանապարհը: Արդեն գիշեր էր: Նրանք գնում էին երկար ճանապարհով ու կարծես մոտ էին հայրենիքին: Հանկարծ հետևում տեսնում էին թագավորի ծառաներին: Նրանք կամաց մոտենում էին ընկերներին: Ընկերները վախեցած աղաղակում էին, որ նրանց մահը մոտ է: Կույր ընկերը ասում է.
- Մենք մեր հայրենիքում ենք, ես զգում եմ դա:
Ընկերները ասում են, որ ոչ, հայրենիքը շատ հեռու է, նրանց մահն է մոտ: Կույր ընկերը չի հավատում և ընկերներից խնդրում է մի բուռ հող տան նրան: Նա վերցնում է հողը, հոտ քաշում և ուրախացած գոչում, որ նրանք իրենց հայրենիքում են: Ընկերները տեսնում են, որ զինվորները կանգ են առել և չեն մոտենում իրենց: Նրանք արդեն իրենց հայրենիքում էին: Նրանք փրկված էին: