Աշխարհի վրա յոթ միլիարդից ավել մարդ կա։ Մեզնից յուրաքանչյուրը տարբեր է իր բնավորությամբ։ Չարեր շատ կան․․․
Չարերն էլ իրենց տեսակները ունեն։ Կան, որ մտքում են քարկոծում, կան, որ՝ հանրության առաջ ու կան գաղտնի վատություն անողները։ Չարերը նախանձից են արթնանում։ Դիմացինիս ունեցածը ավելի լավն է, քան իմը, կամ դիմացինը հենց ինքն իրենով՝ ավելի լավն է, քան ես։
Այս բեմադրությունն ու թատրոնը շատ հարմար էր աղջիկների ատելությունը Էլահեի հանդեպ ցույց տալու համար։ Փարվիզի՝ բեմադրության ռեժիսորի ավագ սաները՝ աղջիկները, թեև ուզում էին՝ այդ դերը իրենք խաղան, որպես ամենագեղեցիկ կին, ամեն դեպքում, կարծում եմ ուրախություն կար նրանց ներսում, քանի որ շատ հանգիստ քարկոծում էին Էլահեին դեմ առ դեմ։
Կյանքում, կինոյում, հեքիաթներում հանդիպող մարդը, ով հանրության կողմից արժանանում է քարկոծանքի, մեծ մասամբ համեստ, միամիտ, իրեն պաշտպանել չկարողացող տեսակ է լինում։ Կարծում եմ, որ Էլահեն բացառություն չէր. գեղեցիկ աղջիկ, ով սիրում է թատրոնը։ Մի՞թե միայն իրեն չցավեցնելու համար պետք է դադարեցնել տար բեմադրությունը։ Մի գուցե նա վստահ չէր իր խաղի վրա և շատ ավելի ուրախ էր,որ քարերն իրական էին։
Փարվիզն էլ մեծ հպարտությամբ էր նայում՝ իր ընտրությունից գոհ։ Էլահեի հանդեպ անտարբեր չէր և անհամբերությամբ սպասում էր, թե ինչպես է մտնելու բեմ, որ փրկի Էլեահեին։
Հանրությունը միանշանակ Էլեահեի կողմից չէր, նրանց ներկայացվել էր, որ աղջիկը գերում է բոլորի տղամարդկանց, ո՞ւմ պետք է հետաքրքրեր, թե ինչ է զգում մեղադրվողը. իհարկե, ոչ ոքի։ Երբևէ չեմ տեսել մի հասարակություն, որ հարգի մեղադրվողի կարծիքն ու լսի նրան. բոլորը միշտ պատրաստ են քարկոծելու, հազվադեպ է պատահում, որ ինչ- որ մեկը կանգնի մեղադրվողի կողքին։ Կարծում եմ՝ բոլորը գոհ էին իրենց վճարածից, և ոչ ոքի չհուզեց՝ Էլեահեն խաղում էր, թե ցավերն իրական էին։
Չարերն էլ իրենց տեսակները ունեն։ Կան, որ մտքում են քարկոծում, կան, որ՝ հանրության առաջ ու կան գաղտնի վատություն անողները։ Չարերը նախանձից են արթնանում։ Դիմացինիս ունեցածը ավելի լավն է, քան իմը, կամ դիմացինը հենց ինքն իրենով՝ ավելի լավն է, քան ես։
Այս բեմադրությունն ու թատրոնը շատ հարմար էր աղջիկների ատելությունը Էլահեի հանդեպ ցույց տալու համար։ Փարվիզի՝ բեմադրության ռեժիսորի ավագ սաները՝ աղջիկները, թեև ուզում էին՝ այդ դերը իրենք խաղան, որպես ամենագեղեցիկ կին, ամեն դեպքում, կարծում եմ ուրախություն կար նրանց ներսում, քանի որ շատ հանգիստ քարկոծում էին Էլահեին դեմ առ դեմ։
Կյանքում, կինոյում, հեքիաթներում հանդիպող մարդը, ով հանրության կողմից արժանանում է քարկոծանքի, մեծ մասամբ համեստ, միամիտ, իրեն պաշտպանել չկարողացող տեսակ է լինում։ Կարծում եմ, որ Էլահեն բացառություն չէր. գեղեցիկ աղջիկ, ով սիրում է թատրոնը։ Մի՞թե միայն իրեն չցավեցնելու համար պետք է դադարեցնել տար բեմադրությունը։ Մի գուցե նա վստահ չէր իր խաղի վրա և շատ ավելի ուրախ էր,որ քարերն իրական էին։
Փարվիզն էլ մեծ հպարտությամբ էր նայում՝ իր ընտրությունից գոհ։ Էլահեի հանդեպ անտարբեր չէր և անհամբերությամբ սպասում էր, թե ինչպես է մտնելու բեմ, որ փրկի Էլեահեին։
Հանրությունը միանշանակ Էլեահեի կողմից չէր, նրանց ներկայացվել էր, որ աղջիկը գերում է բոլորի տղամարդկանց, ո՞ւմ պետք է հետաքրքրեր, թե ինչ է զգում մեղադրվողը. իհարկե, ոչ ոքի։ Երբևէ չեմ տեսել մի հասարակություն, որ հարգի մեղադրվողի կարծիքն ու լսի նրան. բոլորը միշտ պատրաստ են քարկոծելու, հազվադեպ է պատահում, որ ինչ- որ մեկը կանգնի մեղադրվողի կողքին։ Կարծում եմ՝ բոլորը գոհ էին իրենց վճարածից, և ոչ ոքի չհուզեց՝ Էլեահեն խաղում էր, թե ցավերն իրական էին։
No comments:
Post a Comment