Ես ու ժամանակը

Ամենազզվելին է: Իր հետ վերցնում ու տանում է զգացածս, մտածածս, տեսածս, լսածս, ապրածս: Ես կորում եմ ժամանակի մեջ: Կամ էլ ժամանակն է կորում իմ մեջ: Բառերով դժվար թե բացատրեմ էն նողկանքը, որ ապրում եմ ժամանակի մասին խոսելիս: Մարդկանց էլ է տանում, ամենակարևորներին... ու չի հարցնում, ոչ էլ զգուշացնում է: Հավաքում է ամբողջ ուժերն ու հարվածում քեզ մեջքից: Ուզում եմ իր մեջ լավն էլ տեսնել, բայց չի ստացվում, որովհետև, եթե կյանքումս ամենաուրախ պահերը ես վայելում եմ, վաղը դրանք արդեն դառնում են հուշեր, անցած օրեր, անցած պատմություն: Ու ես էլի իրեն եմ մեղադրում: Բա էլ ու՞մ: Ուզում եմ գտնել իմ ժամանակն ու բարձր շենքի ամենավերևի հարկից շպրտել ներքև: Չեմ նայի՝ ոնց է փշրվում, որովհետև չի հետաքրքրում: Ես դա անելու եմ ինձ համար, իմ կյանքը լավացնելու, ժամին չնայելու, գործերը հետ ու առաջ չտանելու համար: Ես ոչ կուշանամ, ոչ էլ շուտ կհասնեմ հանդիպման: Ես կգնամ ճիշտ ժամանակին: Կկարողանամ վերադարձնել կորցրածս ժամերն ու կանեմ այն քայլերը, որոնք չեմ արել: Պահը ավելի երկար վայելելու համար՝ կկանգնեցնեմ, եթե շուտ տուն հասնել ուզեմ՝ կարագացնեմ: Կմնամ ես, շուրջս պտտվող աշխարհը, մարդիկ՝ ոմանք դիմակներով, ոմանք՝ անկեղծ, կարևորը՝ անժամկետ: