Առակ (Փոխադրություն)

Լյուսի տատիս շատ հեքիաթներ գիտեր, մեկն էլ մի հյուսնի մասին էր, ով ապրել է հարյուր տարի  առաջ: ՄԻ օր տուն գնալու ճանապարհին հյուսնի ընկերներից մեկը տեսնում է նրան և ասում.
 -Ինչ է եղել ընկեր, ինչու է դեմքդ թթված:
 -Եթե իմ տեղը լինեիր դու էլ կտխրեիր: Թագավորն ինձնից պահանջել է տասնմեկ հազար, տասնմեկ հարյուր և տասնմեկ գրվանքա փայտի սղոցուք, ժամկետը՝մինչև վաղը առավոտ և եթե չբերեմ, գլխիցս կզրկվեմ:
Ընկերը հյուսնին գրկում է և ասում.
-Լավ, ընկեր, հուսահատվելը անհեթեթություն է, արի գնանք, ուտենք, խմենք և մոռանաք այդ թագավորի մասին էլ, սղոցուքների մասին էլ:
Ընկերն ու հյուսնը գնում են հյուսնի տուն: Տանը կինն ու երեխաներն էին, նրանք նստած լացում էին: հյուսն ասաց.
  -Մի՛ վշտացեք, եկեք գնանք, ուտենք, խմենք և մոռանաք ամեն ինչի մասին:
Նրանք նստեցին, ուտում-խմում էին, երգում ու պարում էին, երբ կինը ասաց.
 -Վաղը գլխիցդ զրկվելու ես, իսկ մենք այստեղ նստած ուտում-խմում ենք: Ախ, հույս չկա:
-Իզուր մի՛ տանջվիր,-ասաց հյուսնը,- ամեն ինչ իզուր է:
 Երբ արևը արդեն դուրս էր գալիս, տան դուռը կամաց թակեցին թագավորի ծառաները:
-Գնում եմ մեռնելու:
Եվ բացեց դուռը:
 -Հյուսն, թագավորը մահացել է, նրա համար դագաղ սարգիր:


ԻՄ կարծիքով՝

Հոսահատվել պետք չէ, միշտ պետք է հույս ունենալ, լավը մտածել: Հուսահատվելը անհեթեթ բան է, ուղղակի հավատ ու հույս ունեցեք: